„Nie dochodzą tylko listy nienapisane” to książka godna uwagi ze względu na formułę. W czasach, kiedy króluje słowna skrótowość, lakoniczne sms-y i e-maile, powieść epistolarna wydaje się być czymś archaicznym. Z czytelniczego punktu widzenia, Szyszkin zaryzykował i opłaciło mu się to. Zabiera nas bowiem do czasów, w których uczucia miały całkiem inną wartość.

Stajemy się podglądaczami cudzej korespondencji odkrywającej przeszłość i teraźniejszość bohaterów. Co ciekawe, to dopiero wieczna rozłąka i życie od listu do listu pozwala im się tak naprawdę poznać. Michaił Szyszkin pozwolił swoim bohaterom mówić. O sprawach ważnych i błahych, składających się na ich egzystencję bez siebie. Świetnie ubrał w słowa rozterki. Postawił ich w skrajnych emocjonalnie sytuacjach, zmusił do zmierzenia się z codziennością, pójściem inną drogą niż ta, którą chcieli kroczyć. Bohaterowie obnażają się przed sobą, wracają do wspomnień, planują przyszłość, ale los nie jest dla nich łaskawy. Czas płynie, a życie układa się na opak. Miłość w sercu musi zmierzyć się z prozą życia.

Pełną wersję recenzji czytaj na blogu "Książki na czasie".

Epoka, w której obecnie żyjemy, odzwyczaiła nas od pisania tradycyjnych listów, o czym świadczy nawet niniejsze zdanie – dziś, jeśli do słowa „list” nie dodamy również przymiotnika „tradycyjny”, wielu naszych rozmówców uzna prędzej, że chodzi o maila, niż zapisaną atramentem kartkę papieru. Odzwyczajamy się również, o czym świadczą kolejne badania, od formy powieściowej. Nawet jeśli nie czytamy mniej, to gros naszych lektur stanowią przeczesane szybko wzrokiem internetowe newsy, w najlepszym razie dłuższe artykuły (w najgorszym – same ich nagłówki). Sięgając po formę powieści epistolarnej Michaił Szyszkin zmierzył się z oboma powyższymi „odzwyczajeniami”. Pod jego piórem nieco zapomniany już gatunek nabrał aktualności, w dodatku proza rosyjskiego twórcy imponuje głębią i pokazuje, jak wielkie możliwości tkwią ciągle w tego rodzaju literaturze.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu esensja.pl