Twórczość Dona DeLillo – jednego z najwybitniejszych pisarzy współczesnych; twórcy totemicznego dla całej generacji amerykańskich prozaików średniego pokolenia, takich jak Jeffrey Eugenides, Jonathan Franzen czy David Foster Wallace – jest złożona, nader wyrafinowana, zarówno artystycznie, jak i formalnie. Obejmuje liczne opowiadania, dramaty i powieści o różnej objętości – od rzeczy kameralnych („Performerka”, „Punkt Omega”), po epickie („Podziemia”). Można jednak w tej twórczości dość łatwo, i to po lekturze kilku ledwie tytułów, wyróżnić grupę tematów, do których DeLillo ciągle, obsesyjnie powraca, by nie tylko je pogłębiać, ale i rozpisać na tle nowych czasów, w nowym kontekście przewartościowań politycznych, estetycznych, obyczajowych i wszelakich.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu dwutygodnik.com

Ameryka to kraj opowieści i mitów. Gloryfikują wielkich tego świata. Patrząc na twórczość pisarzy z początku XX wieku widzimy wszędobylskie kłamstwo. Ich moralność poddawaną ciągłym próbom. Wszyscy wiemy, że nie ma mitycznej "Ameryki", że nie jest czysta, że ucieczka nie jest rozwiązaniem naszych problemów. Że wszędzie napotkamy te same trudności. Jednak podejmujemy podróż wierząc, że być może znajdziemy coś lepszego. Jednak czego tak naprawdę szukamy?

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu hugekultura.blogspot.com

Co za książka! Co za podróż! Od jej szaleńczego tempa, mnogości wątków, dosadności obrazów kręci się w głowie... Raz wędrujemy do wewnątrz, raz na zewnątrz, raz jesteśmy w mrocznych zakamarkach pamięci Davida Bella, a raz pośród uśpionego krajobrazu środkowych Stanów, i czasem już nie wiadomo, czy mowa o rozdartej psychice zagubionej jednostki czy o krwawiącym łonie całego kraju.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu literackie-skarby.blogspot.com

Powieść przedstawia też temat tabu ówczesnej Ameryki (jest to książka z 1971 roku) – traumę żołnierzy, którzy służyli w Wietnamie; amerykańskich chłopców, którzy udali się, by walczyć o wolność, a wrócili ze zszarganą psychiką (czego późniejszymi dowodami są Czas Apokalipsy i Full Metal Jacket – zarówno proza Hasforda jak i film Kubricka). Dzięki temu udaje mu się przedstawić przełamany przez traumę obraz Ameryki; z jednej strony krytykuje fasadowość społeczeństwa, jego zakłamanie i pomijanie trudnych problemów, a z drugiej dostrzega ich autentyzm i wpływ na rzeczywistość.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu kurierliteracki.blogspot.com