Podobnie jak pierwsza część, tak i druga charakteryzuje się wielowątkowością i gwałtownymi zwrotami akcji. Spokoju tu na pewno czytelnik nie znajdzie, choć sama powieść napisana jest wspaniałym i plastycznym jęzkiem, z wielką dbałoscia o szczegóły.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu slowemmalowane.blogspot.com.

Lato 1266 roku było wyjątkowo burzliwe. Na charakterystyczne dla tej pory roku anomalia pogodowe szczególnie narażeni zostali mieszkańcy podparyskiej wsi Gentilly, w której toczy się akcja drugiej części przygód słynnej, złotniczej rodziny Brunelów, znanej już czytelnikom z książki pt.: Sekrety kobiet złotnika.

Ledwie poznaliśmy przygody rodziny Matyldy i Szczepana Brunelów, które autorka przedstawiła nam w pierwszej części tego cyklu, a już mamy przed sobą kontynuację losów naszych ulubieńców. I choć głównymi bohaterkami Burzliwego lata są młodziutka wdowa Marynia (najmłodsza córka Brunelów) i jej maleńka córeczka Oda, to na kartach tej powieści nie zabraknie również rozważnego Szczepana, czy teścia Maryni, po którym przejęła ona pracownię iluminatorską. Słowem, znani i lubiani powrócą, by raz jeszcze zabrać czytelników w podróż do XIII-wiecznej Francji.

Pełna wersja receznji dostępna na blogu pulchralibra.blogspot.com.

Spoglądając w te wieki niby mroczne, zdałam sobie sprawę, że ta książka jest o niezmiennej naturze człowieka, o tym, że w jego istocie, w rdzeniu, nic się nie zmienia, że zawsze będzie kochał równie namiętnie i bez względu na konsekwencje, że zawsze dla miłości będzie popełniał błędy – czasem nawet te śmiertelne. Że z miłości zawsze będzie rodzić się żądza – taka zupełnie ludzka, łechtająca trzewia, ale też ta ciemna, zimna, która każe jedno ciało poddawać drugiemu, czasem wbrew woli. Że obok miłości zawsze będą pieniądze – czy to kawałki papieru, czy bryłki złota – jedno i to samo. Że zawsze za pieniędzmi będzie szła chciwość. Że średniowiecze było tak jak każda epoka czarne i białe.
Znów się zaczytałam, zatraciłam, znów język podziwiam i przypominam sobie, jak złożoną i barwną była epoka średniowiecza. I nurkuję w doskonałej powieści miłosnej, w intrygach, w szale namiętności, w białym namiocie, rozłożonym na środku łąki, w którym śpi kobieta, dziewczyna jeszcze i jej ukochany – a pomiędzy nimi miecz, bo czekają na błogosławieństwo rodziców, by dopaść do siebie i wymienić się swoimi oddechami...

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu zkafknadmorzem.blogspot.com