Wydana w 1936 w Paryżu, podobnie jak Zwrotnik Raka i Zwrotnik Koziorożca, Czarna wiosna należy do tego samego cyklu powieściowego, chronologicznie plasując się między tymi obiema książkami. W omówieniach i charakterystykach krytycznoliterackich poświęca się jej mniej miejsca niż legendarnym Zwrotnikom, być może za sprawą luźniejszej kompozycji tego dzieła, złożonego z serii szkiców kreślących obraz lat młodości pisarza, którą spędził na nowojorskim Brooklynie, choć często autor przenosi nas również do Paryża. Istotniejszy jest tu jednak otwarcie autobiograficzny charakter tego utworu. Dokładność i wierność są tu zasadą nadrzędną narracji, jej artyzm - wyjątkowe bogactwo i obrazowość języka - funkcją bezwzględnej szczerości i obrachunku z własnymi bolesnymi doświadczeniami z tego okresu życia: poczuciem braku wolności, samotności i wyobcowania. Czarna wiosna jest więc swoistym, niemal faktograficznym podkładem pod Zwrotniki, dzięki czemu zajmuje w bogatej twórczości Millera miejsce szczególne. Jest też zapowiedzią drugiego nurtu twórczości Millera, nurtu memuarystycznego (którego owocem jest Kolos z Maroussi), scalając go jednocześnie ze światem innych dzieł pisarza.